WAALWIJK – Het monument ‘Het doodgeboren kind’ op de begraafplaats Bloemendaal in Waalwijk staat er rommelig bij. Caroline van Loon wil het monument graag opknappen, dat ooit door haar ouders is opgezet. Om dit voor elkaar te krijgen, zoekt ze hulp. “Ik kan het niet alleen.’’
Levenswerk van mijn ouders
Sinds 2004 staat het monumentje op begraafplaats Bloemendaal. Het is ontstaan vanuit de ouders van Van Loon, wiens eerste kindje helaas doodgeboren was. “Toentertijd bleven ze daar niet in hangen, maar jaren later bleek dat ze het allebei niet hadden verwerkt’’, legt Van Loon uit. “Mijn moeder probeerde het een plekje te geven, maar ze had geen foto’s of een plek om naartoe te gaan. Toen dacht ze: er zullen toch wel meer mensen zijn die met soortgelijke rouwverwerking zitten?’’ Met die vraag kwam de moeder van Van Loon uiteindelijk in contact met Adri Faro, eigenaresse van rouwverwerkingspraktijk De Horizon. Samen hebben zij het monument opgezet. Van Loon is na al die jaren nog steeds lovend als ze dit verhaal vertelt. “Mijn ouders waren daar zo trots op. Dat monument was echt hun levenswerk. Mijn moeder heeft zelfs een heel plakboek met alles wat er aan het monument is gedaan. Dat vind ik echt super.’’ Negen jaar geleden overleed haar moeder, anderhalf jaar geleden overleed haar vader. Ter ere van haar ouders wil Van Loon het monument graag onderhouden. Tijdens de begrafenis van haar vader werd al geld ingezameld om de opknapbeurt een goede start te geven.
Verloederd monument
Inmiddels staat het monument er meer dan twintig jaar. Het monument is een belangrijk onderdeel van de begraafplaats geworden, waar ook andere mensen steun vinden. ‘‘Als ik zie wat er allemaal ligt van bloemen en herdenkingen, dat is niet normaal. Heel veel mensen kunnen daar hun verdriet kwijt, maar halen er ook steun uit’’, aldus Van Loon. Na al die jaren is het monument toe aan een opknapbeurt. “Ook alles rondom het monument ligt er rommelig bij’’, vertelt Van Loon terwijl ze een foto laat zien. “Er liggen veel knuffels en herdenkingen tegen de heg aan. Waarom kan daar geen tegelrandje voor gemaakt worden? Ook liggen er enorm veel knikkers op de grond. Waarom kunnen die niet in een mooie schaal? Van Loon heeft zelf ideeën genoeg, maar zelf kan ze niet alles uitvoeren. “Ik heb zelf een tia en een burn-out gehad. Daardoor heb ik maar weinig energie en heb ik niet veel zelf aan het onderhoud kunnen doen. Aan de andere kant denk ik: ik kan het monument wel een keertje opruimen, maar dan ligt het er over vier jaar weer verloederd bij. Dat vind ik zonde. Het kan zoveel mooier en dat verdient het ook.’’
Geen sponsors, maar handjes
Om het monument niet verloren te laten gaan, is Van Loon op zoek naar mensen die het monument samen met haar willen onderhouden. “Het zou fijn zijn om gelijkgestemden bij elkaar te krijgen om dat monument te onderhouden. Al is het maar één keer in de maand het monument even poetsen. Al zijn we maar met een paar mensen. Ik weet nog niet precies hoe we het kunnen aanpakken, maar wellicht kunnen er zelf mooie ideeën ontstaan. Alle kleine beetjes helpen. Ik ben niet op zoek naar sponsors om de plannen te financieren. Ik ben op zoek naar handjes voor een beetje onderhoud. Ik kan er zelf mijn steun in vinden en ik denk dat anderen dat ook hebben. Dan mag het monument niet verloren gaan.’’
